Vannacht had ik weer eens één van die creatieve dromen, juist vóór de diepe slaap, wanneer je plots allerlei geniale inzichten opdoet die je je de volgende morgen op geen enkele manier kunt herinneren. Kortom, je bent geniaal, maar slechts in je dromen. Vroeger probeerde ik mijzelf uit deze mijmerslaap wakker te maken en dan snel de kern van mijn gedachten op een stukje papier te zetten, maar de volgende morgen leken die aantekeningen telkens weer ontzettend weinig geniaal. Met de komst van de computer kan ik nu, in het holst van de nacht, mijn dromen aan mijn computer toevertrouwen. Uiteraard zijn deze soort van probleem-gestuurde dromen sterk beïnvloed door de actualiteit. Je piekert verder over dingen die je gelezen, gezien of gehoord hebt.

Zo zag ik vanavond beelden van de boerenrevolte in Kootwijkerbroek tegen de pogingen van de RVV (Rijksdienst voor de keuring van Vee en Vlees) tot het ruimen van hun vee. Beelden die regelrecht leken te komen uit één of andere dramafilm over een conflict tussen een lokale gemeenschap, belegerd door een op regelgeving beluste centrale overheid. Voor die arme boeren en omwonenden van Kootwijkerbroek had de ruiming van gezond vee in een straal van 12 km na één enkel geval van MKZ drie weken eerder geen enkel nut. Het bewijs, met gezond boerenverstand gebracht, dat de besmetting zich niet had verspreid, was immers al geleverd. Voor de belaagde RVV kon geen andere regel dan geen risico's te nemen, gelden. Met Europese regels in de hand zou men kost wat kost ruimen. Het is die onverbiddelijke, absolute regeldictatuur die zo revolterend werkt: voor overleg is er plots geen ruimte meer. Het poldermodel leent zich, dat is duidelijk, niet voor MKZ.

Ook de open Europese grenzen niet. 's Middags was ik gaan wandelen richting Kanne, niet over de Sint-Pietersberg, want die mag je, met uitzondering van de ENCI, niet betreden omwille van MKZ-gevaar voor schapen, maar langs een autovrije Mergelweg die nu aan de grens ook afgesloten is omwille van MKZ-gevaar uit Nederland. In Kanne mag je echter wel weer de Sint-Pietersberg op en ja, wie kom je er eerst tegen: de blatende schapen van Natuurmonumenten die langs de grens lopen te grazen. MKZ maakt duidelijk de regelneef bij heel wat instanties los. Maar terug naar mijn droom.

In mijn droom was ik getuige van een nieuw televisieprogramma. Ik zou het best kunnen beschrijven als een MKZ-versie van de nationale postcodeloterij. Hierbij hoefde je geen loten te kopen. Iedereen die in Nederland woonde deed automatisch mee. Elke week werd, rechtstreeks op televisie te volgen, een straat uitgekozen. Politie zette onmiddellijk de straat af en onder het toeziend oog van de cameraploegen werd in die straat dan ook alles geruimd. Auto's werden meegenomen voor inspectie door de keuringsdienst. Huizen in de straat werden geruimd en per openbaar bod verkocht: de vroegere eigenaar kreeg enkel de door de gemeentedienst geschatte WOZ onroerende waarde van zijn huis. De belastingdienst nam rekeninguitreksels, sleutels van kluizen, matrassokken in beslag voor inspectie, de kijk- en luistergelddienst de televisie en radio's, de kinderbijslagdienst de kinderen ter verifiëring. Kortom: de beelden van deze postcoderuiming waren hartverscheurend. Maar ook heel spannend natuurlijk want elke week kon het je ook gebeuren. Zoals bij weekendmiljonair, liep je nu het risico weekendgeruimd te worden. Het programma was ongelooflijk populair: de meeste buurtbewoners waren er als de kippen bij éénmaal de straat bekend werd gemaakt: dé plek immers voor interessante koopjes. Medelijden was er natuurlijk wel met de geruimde burgers, maar iedereen kende de regels. Op termijn, zo had Mevrouw Netelenbos, de bedenker van het programma, bedacht zou dit de burger opnieuw regelbewust maken, zwart geld zou als sneeuw voor de zon verdwijnen en huisprijzen niet langer zo sterk stijgen. Intussen ging de opbrengst van het ruimen naar de aflossing van de staatsschuld. In mijn droom waren er geen boeren en vee, en ook geen sympathie en solidariteit met de geruimden. Er was slechts hebberige sensatiezucht en leedvermaak van media en instemming van het publiek. Kortom er klopte niets van wat ik had gezien op televisie. Liggend op de bank voor de televisie leek MKZ-solidariteit veel makkelijker, dan dromend in bed. De moraal van deze droom, moet Uzelf maar ontdekken, ik ben plots heel moe, ik kruip terug in bed.

Luc Soete