Bourgondisch Hallucinant Verrassend

Gelukkig is er België. In deze gure meimaand waarin de zon maar niet lijkt door te komen, we in de media overspoeld worden met zestigjarige oorlogsherinneringen en Bush' bezoek aan Limburg; in deze maand waarin het debat rond de EU-Grondwet weinigen lijkt te bekoren, hebben we nog altijd onze zuiderburen om naar uit te kijken en van te genieten. Bourgondisch, soms hallucinant, maar telkens weer verrassend.

Een land met écht Bourgondische politici die dagen en nachten lang kunnen vergaderen op geheime plekken zonder dat de pers het ontdekt. Volgens de Italiaanse kokkin van de premier, want die moest natuurlijk mee, we zijn tenslotte in België, was het in Waver, vlakbij Waterloo: een weinig strategische plek voor de Vlaamse onderhandelaars, maar die dachten dat natuurlijk ook voor hun Franstalige partners. Een Belgische premier die zoals die van Estland, Litouwen of Georgië, Poetin naar aanleiding van de zestigjarige viering van het einde van de Tweede Wereldoorlog zijn kat stuurt - een Belgische uitdrukking -, niet omdat hij excuses eist van Rusland, maar gewoonweg omdat hij geen tijd heeft. Er zijn nu eenmaal in het leven van Belgische politici belangrijker dingen dan Poetin, Bush en de rest van de wereldleiders te zien. In België dragen die belangrijkere dingen nu al enkele maanden de naam 'splitsing van B-H-V'. Die afkorting staat voor de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde. Wat het conflict precies inhoudt, is te complex om hier uit te leggen en interesseert hoe dan ook niemand. Maar ik zal er hier geen doekjes om winden. Ik ben tegen de splitsing van BHV. En ik kan u ook haarfijn uitleggen waarom. Mijn lief destijds, nu 37 jaar geleden, woonde zoals ik in Sint-Jans Molenbeek in Brussel. En toen, toen verhuisde mijn lief met haar ouders naar Alsemberg in de regio Halle om te genieten van de Vlaamse lucht. In Alsemberg heb je nog een prachtig zicht op Brussel en kun je goed de ozon boven Brussel aanschouwen. Jarenlang ben ik uren onderweg geweest van Molenbeek naar Alsemberg en omgekeerd. En dat, kan ik u verzekeren, was een lange weg. Tram 60 van bij mij thuis, achter het kerkhof van Molenbeek, tot aan de Midi; aldaar overstappen op tram 55 tot aan het kerkhof van Sint-Gillis op de grens van Ukkel, Drogenbos en Linkebeek, en dan weer met de bus tot aan het kerkhof van Vorst in Alsemberg. Brusselse kerkhoflogica, maar dat terzijde. Ik heb dus een sterk emotionele band tussen B en H. Moeten nu omwille van enkele publiciteitsgeile pajottenlandburgemeesters al die herinneringen gesplitst worden? Mijn hart bloedt.

Maar België is ook een land waarvan de politici in communautaire debatten een tendens hebben tot hallucinatie, om een woord te gebruiken dat de Vlaamse oppositieleider tot het zijne maakt. Een tendens om alle redelijkheid in het maken van vergelijkingen overboord te gooien. Met buitensporige, groteske vergelijkingen wekt men gemakkelijk de aandacht, en omdat de communautair georganiseerde media slechts kijkers of toehoorders uit de eigen taalgemeenschap hebben, is het makkelijk scoren. Een voorbeeld: aan de ene kant van de taalgrens - u mag raden welke - werd het voorstel tot uitbreiding van Brussel met de zes randgemeenten met taalfaciliteiten vergeleken met de Anschluss van Oostenrijk bij Nazi-Duitsland; aan de andere kant van de taalgrens, de fameuze administratieve 'omzendbrief van Peeters' omtrent taalgebruik in de Brusselse randgemeenten, als voorbeeld van etnische zuivering waarop Mladic of Karadzic fier zouden zijn. Hallucinerend, zeker, maar toch ook wel komisch. Alleen maar een blik op de met groene bril getooide partijleider van de kleinste partij - niet de groenen, maar Spirit die nu de zwarte piet toegespeeld krijgt voor het doen mislukken van zowel de splitsing van BHV én het behoud van de Belgische paarse regering - geeft al aan dat het hier politieke showtime is waarbij wat gezegd wordt toch wel met een korreltje zout genomen moet worden.

Maar Belgische politici blijven toch eerst en vooral verrassen. Geen betere training voor kandidaat-politici, managers, leidinggevenden in Europa dan Belgische politiek. Gegeven de complexiteit van de Belgische staatsstructuur is de zoektocht naar politieke creatieve oplossingen in België schier oneindig. Geen politieke commentator in de pers die verwacht had dat de Belgische premier het zonder een splitsing van BHV zou overleven. De uitvoerig beschreven scenario's in de meeste kranten lieten geen van alle de optie open die de Belgische premier afgelopen woensdag uit zijn hoed toverde: geen wit konijn dat enigszins mank zou lopen met stijve poot en half oor, maar een virtueel konijn, waarop de oppositie geen greep heeft en waarover de vice-premier de gevleugelde uitspraak mocht doen: vorige nacht daalde het op ons neer dat géén oplossing voor BHV de oplossing is. En de enige echte Belg, de Belgische koning, vond dat het goed was: een politieke crisis over BHV in het jubileumjaar voor het 175-jarig bestaan van België zou inderdaad heel inopportuun zijn.

België leert ons relativeren. God dank voor België!

Luc Soete