Content

Afgelopen week was ik weer betrokken bij discussies rond de toekomst van de digitale economie. Tegenwoordig gaan deze discussies vooral over de digitale inhoud, de content die je dankzij de nieuwe breedband infrastructuur sneller en slechts voor een prikje van een prijs, nu legaal, kunt downloaden op je televisie, computer, mobieltje of ipod. Dat brengt grote spanningen en veranderingen met zich mee bij de verschillende actoren op dit gebied. De grote media-bedrijven willen hun content, of het nu om muziek, film of nieuws gaat, digitaal en copyright-beschermd aanbieden aan al die klanten die ze de afgelopen jaren verloren hebben via het illegaal kopiëren en gratis downloaden van die content via internet. De grote telecom-bedrijven willen uitbreiden richting content omdat juist datzelfde internet hun telefoonprijzen steeds verder onder druk zet. En de nieuwe internet-bedrijven gaande van Google en Skype tot die miljoenen andere nieuwe aanbieders van zowel professionele als meer amateuristische vormen van digitale creativiteit willen hun nieuwe business natuurlijk zien groeien en zoeken naar mogelijkheden creatieve content op alternatieve, gebruiksvriendelijke manieren aan te bieden. Zo was ik na een week van conferenties over content, woensdag beland op een congres in Brussel bij de Europese Commissie met als titel: Chocolade of Vanille?

Conferenties over content zoeken hun creativiteit eerst en vooral in de titel. Je kunt je van alles voorstellen bij zo'n titel. De bedoeling was dat ik zou participeren in een debat met enkele Europarlementariërs, grote Amerikaanse media-bedrijven zoals Warner Bros en Walt Disney, telecom-bedrijven zoals BT en enkele nieuwe Internet bedrijven. Maar, en met excuses voor deze uitvoerig lange intro, het liep heel anders dan gedacht.

Ik kwam laat terug uit een andere “content” conferentie in Rome en zou voor die enkele keer overnachten in Brussel. Ik had een goedkoop hotel geboekt in hartje Brussel. Mijn hotelkamer was de rust zelve, helemaal boven op de vierde verdieping, achteraan onder het dak. Die woensdagmorgen stond ik dus vrolijk op uit bed, liep naar de badkamer, sloot de deur netjes achter me en bleef… met de deurklink in mijn hand. Ik ben niet zo gauw van mijn à propos te brengen maar vrij snel drong het tot me door dat ik naakt in een afgesloten badkamer stond, met een deur die goed in het slot zat, op geen enkele manier open te krijgen was, in een hotelkamer onder het dak ver weg van de bewoonde wereld waar niemand mij kon horen en met mijn mobiel, laptop, ipod, in de kamer ernaast, buiten bereik. Ik voelde mij als Mr Bean maar dan aan het slot van één van zijn lotgevallen. Inspiratie hoe ik mij uit mijn hachelijke situatie zou kunnen bevrijden, kon ik er dan ook niet in vinden, veel amusementswaarde trouwens ook niet… Hoe ik precies uit mijn benarde situatie verlost werd, doe ik hier niet uit de doeken. Dat is, vertel ik jullie verder, voor mijn nieuwe blog.

Ik kwam dus zo'n goeie vier uur later enigszins vertwijfeld maar wel bevroren aan bij Chocolade of Vanille. Een lieftallige mevrouw van Galler, de nieuwe Belgische chocolade hype, getooid met een hoge muts, stond bij de ingang mij op te wachten en vroeg me of ik geen kopje warme chocolade wilde, met of zonder vanille. Ik vroeg of ze er geen scheutje alcohol bij kon doen. Ik was nog niet echt bekomen van mijn vergeefse poging om via het dakvenster uit mijn benarde hotelsituatie te komen. “Mais bien sûr, mon chou”, zei ze enthousiast en deed er een hele scheut Mandarine Napoleon bij. Ik voelde mij al weer helemaal bij mijn positieven, liep de conferentiezaal binnen en werd onmiddellijk naar het podium gebracht. Ik was nog net op tijd, juist voor de lunch om van de voorzitter iets te mogen zeggen als afsluiting van het debat over content. “Un atasco en De Geusselt?” vroeg mijn Spaanse buurman mij. “No, no. Peor!” wuifde ik zijn vraag weg.

Of iemand mijn excuus waarom ik zo laat was, geloofde, weet ik niet. Mijn collega panelleden die toch wel wat twijfels hadden gezien de nogal sterke alcohol-walmen die ik overal verspreidde, moesten echter wel toegeven dat het een vrij sterk verhaal was, nog nooit hadden ze zo'n onwaarschijnlijk excuus aanhoord. De man van Warner Bros vroeg mij of hij het script mocht hebben, die van Centraal Beheer Achmea – U weet wel die van “even Apeldoorn bellen” – wilde het ook wel, maar ik vond het maar niets want hoe had ik dan Apeldoorn moeten bellen. De BT man zag de eindboodschap van zijn spotje al voor zich: “never forget your mobile, even when taking a shower”, maar de mevrouw van Walt Disney had haar twijfels: “We couldn't use it.”zei ze “it would really be for adults only” en dat was niet het beleid van de cumpany.

Ik dacht aan al die creatieve auteurs, zangers, acteurs, musici, filmmakers, schilders en hoe afhankelijk ze allen geworden waren van die grote bedrijven om hun creativiteit ook maar eventjes onder het voetlicht van het publiek te mogen brengen. Mijn besluit stond vast. “Thanks” zei ik, “I'll start my own blog, in Dutch”. En content met mezelf verliet ik de zaal op zoek naar de mevrouw van Galler.

Luc Soete