Vakantiebeschouwingen

Tijdens deze vakantie heb ik een nieuwe sport ontdekt: achteruit lopen. Een Indische collega had mij verteld over de grote aantallen Chinezen die dit dagelijks doen als alternatieve manier van relaxeren en vermits we tegenwoordig zoveel van China te leren hebben, moest ik dit natuurlijk zelf ook uitproberen. Op eerste zicht een erg moeilijk uitvoerbare sport, want ik zie me niet direct achteruit de straat uitlopen. Geen activiteit dus die je overal kunt beoefenen, maar op een niet al te druk strand ergens aan zee leek mij de plek bij uitstek om mij te oefenen in deze nieuwe sport. In het begin, toegegeven, is het wel wat wennen. Je moet er echt het hoofd bij houden om je benen telkenmale weer achteruit te bewegen en wandelsnelheid te halen. Over relaxeren gesproken... het vergt juist veel concentratie. Maar na enkele kilometers achteruitlopen begon ik het toch wel onder de knie te krijgen. Op het einde van de rit, na enkele uren achteruit gewandeld te hebben, is het zelfs moeilijk stoppen. Je moet je rustig laten uitbollen en zelfs dan heb je bij stilstand nog de neiging verder achteruit te willen stappen of vallen. Maar na twee weken vakantie oefeningen ben ik helemaal verknocht. Mijn vrouw vergezelt mij wel: mij volgend kunnen we eindelijk gedurende de hele wandeltocht een oog in oog gesprek hebben. Wat een verademing. En dan die totaal andere kijk op je omgeving. Om mij heen verdwijnen de mensen die ik kruis, snel, veel sneller dan ik gewoon ben tot ze nog kleine stipjes zijn in de verte die ik nu echter wél ken omdat ik ze zopas nog van dichtbij zag. De stad van waaruit we vertrokken, verdwijnt langzaam uit het zicht. Nog lang kan ik genieten van de skyline.

In een plotse opwelling van enthousiasme lijkt achteruitlopen mij de gepaste filosofie van het leven: herinneringen, gebeurtenissen, kennissen verdwijnen langzaam uit het zicht tot het nog slechts vage stipjes zijn en steeds weer komen nieuwe mensen langs: nieuwe zichten, nieuwe gebeurtenissen. En er zijn natuurlijk wel die enkele wandel-, zeg maar levenspartners die steeds in het zicht blijven. En dit alles terwijl elke stap achteruit die ik zet, een stap is in het onbekende: met af en toe iets onverwachts: een kuil, een steen, een wandelaar die niet op tijd uitweek. Dat laatste komt gelukkig niet echt veel voor: als je achteruit loopt heb je het voordeel dat tegenliggers automatisch uitwijken! Voor de rest vaar ik op mijn gevoel en opgedane ervaringen. Toevallig bedenk ik me, is het deze maand precies twintig jaar geleden dat ik in Maastricht belandde. Ik herinner me nog hoe de Britse verhuiswagen die dag nogal moeite had gehad de weg te vinden naar Maastricht – de stad was toen nog helemaal onbekend, de verhuizers waren eerst naar ergens in Duitsland gereden – en uiteindelijk pas rond middernacht aankwam. We kwamen net terug van vakantie. De volgende dag moest ik vroeg weg naar één of andere buitenlandse conferentie en dus klopte ik bij het ochtendgloren de verhuizers die in de vrachtauto waren blijven slapen wakker en liet vrouw en kinderen achter met ook alle verhuislast. Mijn vrouw vergeet het nooit meer: het was, zoals ze zegt, een teken aan de wand. Van de beloofde werkrust in het godvergeten Maastricht, actief vaderschap en zorgzame huisman waarmee ik haar overtuigd had de volgende verhuisstap te zetten, zou niets terechtkomen. Het werden twintig hectische jaren...

Terwijl ik de duinen en zee om me heen bekijk die al die jaren hetzelfde gebleven zijn, realiseer ik me hoe vakantie aan het strand, eerst als kind, dan als vader en nu als achteruitlopende senior wandelaar, als het ware de constante in mijn leven is geweest. Constante die wat zekerheid brengt in deze woelige tijden van oorlog in Libanon en terreurdreigingen in Londen die straks het werk met vele internationale reizen weer een tikkeltje onzekerder zullen maken. En juist op dat ogenblik laat mijn gevoel en ervaring me in de steek en stap ik met mijn linkervoet in een grote diepe kuil, en val, tot groot jolijt van de medewandelaars om me heen, voluit achteruit in het zand en ben weer helemaal bij mezelve.

Neen, de onzekerheid de rug toekeren lijkt mij niet de beste strategie om vooruit te komen. Gelukkig is de vakantie morgen weer voorbij.

Luc Soete