Maastric, c'est chic

Bij deze mijn bijdrage aan het vinden van een nieuwe slogan voor Maastricht. Gratis.
 “Maastric” kan, zo schat ik in, evengoed door autochtone als allochtone inwoners uitgesproken worden. En “chic”, ja daar kunnen autochtone inwoners natuurlijk “sjiek” van maken, maar mijn voorkeur gaat uit naar het wat hardere “chic”. Doet je ook meteen denken aan de krachtdadigheid van de Maastrichtse burgervader. “Sjiek” heeft te veel van dat aarzelende, zangerige. Dat past wel bij het slepende treech van Mestreech – steken we nu wel of niet die Maas over – maar voor mij moet een slogan daadkracht uitstralen. Dus ik ga voor “Maastric, c’est chic” gezongen op het deuntje van “le freak, c’est chic” van Chic, de Amerikaanse disco/funk band van eind jaren 70. Het spookt al weken door mijn hoofd: “aaaaaah Freak out, Maas tric, c’est chic...”. Dit is nu het jammerlijke van de krant, geen geluid. Op Internet hebt U zo het liedje erbij en weet U precies wat ik bedoel, ook trouwens waar het merkwaardige “freak out” vandaan komt, maar dat is een ander verhaal. En al is het liedje nu bijna dertig jaar oud, ik ben er zeker van dat de CDA jongeren er geen senioren slogan in zullen erkennen. Want je moet er natuurlijk wel op bewegen.

Hoe je het draait of keert: Maastric, c’est chic. Het Bonnefantenmuseum van Rossi, c’est chic; het Céramique terrein van Jo Coenen, c’est chic; het Kruisherenhotel, c’est chic; zelfs de Q-park garage Mosae Forum, c’est chic. De doorsteek van het gebouw van Van Lede, un peu moins chic maar komaan, je kunt niet alles hebben. Le chic is de motor achter de Maastrichtse economie. Op eerste zicht heeft het de stad ook geen windeieren gelegd. Naarmate meer chic aanbod gecreëerd werd, kwam ook meer chic volk. Maar zoals dikwijls in de economie en zeker wat chic betreft, heb je niet alles onder controle. Met le chic kwamen niet alleen Hollandse en andere buitenlandse chique toeristen in steeds grotere getale naar Maastricht, maar ook minder chique: met van die goedkope bussen afgezet op het Vrijthof met 10 euro op zak. Overal rezen er chique restaurants als paddestoelen uit de grond maar ook, om te voldoen aan de minder chique vraag, hamburger tenten. En er werden duizenden vierkante meters chique winkels bijgebouwd voor al die funshoppers die nooit genoeg krijgen van chique kleding maar toch vooral om naar te kijken. En natuurlijk terrassen, veel terrassen, heel veel terrassen voor al die chique en wat minder chique hangtoeristen.

Kortom, Maastricht dat gun je jezelf werd slachtoffer van zijn eigen slogan, terwijl al die problemen vermeden hadden kunnen worden met de slogan Maastric, c’est chic. Hoe dan wel? Enkele voorbeelden. De Hollandse toeristen: een zuinig Maastrichts verblijf, vergeet het! Maastric c’est chic: als je het geld hebt de moeite waard, anders niet. De Belgische en Franse drugstoeristen? Die interesseert het geen fluit: dichtst bijzijnde coffeeshop et voilà. Operatie Coffeecorner met de verhuis van de helft van de coffeeshops naar de randen van de stad vormt dan ook een economisch goed onderbouwde strategie. De wat chiquere coffeeshops voor de lokale en buitenlandse studenten in de binnenstad, de andere in de buitenwijken. Zo valt ook daar nog wat te verdienen aan de € 15 miljoen die de niet-Maastrichtse “cannabisconsumenten”, om met de plaatselijke vereniging van coffeeshop uitbaters te spreken, in Maastricht buiten de coffeeshops besteden. De senioren? Ah, de senioren: de toekomstbevolking van Maastricht. In Maastricht is echter slechts plaats voor die senioren die actief zijn, zich een appartement op Céramique kunnen permitteren en mee willen/kunnen hossen met Beppie en Franz op de slogan Maastric c’est chic. De anderen? Goed voor Parkstad. De funshoppers? Ongetwijfeld de grootste probleemgroep maar ook grootste fout van de lokale VVV. Maastricht met grote advertentie campagnes promoten als iets dat gelijk wie zichzelf zo maar gunt? Stom, heel stom. Alsof je jezelf Davos of Monaco gunt. Met de nieuwe slogan Maastric, c’est chic kan nu zoveel meer. Enkele voorbeelden. In advertenties kun je geïnteresseerde bezoekers verzoeken een vragenlijst in te vullen: Maastric c’est chic, maar ben jij wel zo chic?  En dan volgen vragen over de bezoeker’s culturele achtergrond: het laatst gelezen boek; het laatste bezoek aan een restaurant; het aantal kredietkaarten en ook een aantal strikvragen. B.v. is Jan Hoet lid van de gemeenteraad in Maastricht? Degene die hier ja op antwoorden mogen Maastricht al niet meer binnen, zelfs niet wanneer Winterland op het Vrijthof staat. Zij die alle vragen goed beantwoord hebben, krijgen dan een Maastric, c’est chic vignet dat ze op de voorkant van hun auto moeten plakken. Bij de doseerlichten rond Maastricht staan dan van die electronische camera’s die het licht op groen zetten wanneer ze de sticker op de voorruit ontwaren, hetzelfde bij de parkeergarage bij het Vrijthof, etc. Et voilà, klaar is kees, weg overlast en slechts chic volk in Maastricht. Ik hoop dat het U ook duidelijk was: het schrijven van deze column gunde ik mezelf!
 
Luc Soete

21 juli 2007