WEBLOG |
||
| De avonturen van professor Soete | ||
|
||
Bij deze mijn bijdrage aan het vinden van een nieuwe slogan voor Maastricht. En ook nog gratis... De oude slogan “Maastricht dat gun je jezelf” behoort, zo is toch de algemene indruk, tot het verleden toen individualisme en persoonlijk genot nog hoog in het vaandel stonden van politieke marketing. Met tegenwoordig “samen” als dé nieuwe politieke slogan in Nederland en zelfs in Europa, lijkt de Maastrichtse slogan trouwens niet helemaal politiek correct meer. En aanpassingen zoals “Maastricht dan gun je elkaar” zullen, zo vrees ik, toch wel heel verschillende reacties uitlokken b.v. bij de seniorenpartij en de CDA jongeren. En een altruïstisch bedoeld “Maastricht dat gun je een ander” leidt dan weer tot totaal verschillende interpretaties! Kortom, tijd voor een compleet andere slogan. “Maastric” met de klemtoon op tric, kan, zo schat ik, evengoed door autochtone als allochtone inwoners, Europese studenten, Aziatische toeristen als Euregionale consumenten uitgesproken worden. En “chic”, ja daar kunnen de autochtone inwoners natuurlijk “sjiek” van maken, maar mijn voorkeur gaat toch uit naar het wat hardere “chic”. Doet je ook meteen denken aan de krachtdadigheid van een Gerd Leers, de Maastrichtse burgemeester en zijn wethouders. En omdat ik hier natuurlijk iedereen politiek te vriend wil houden, heb ik het over de huidige en vroegere wethouders. Dat “sjiek” heeft trouwens naar mijn smaak te veel weg van dat wat aarzelende, zangerige dat natuurlijk wel past bij de autochtone inwoners. En toegegeven, het past ook wel bij het slepende treech van Mestreech – steken we nu wel of niet die Maas over? – maar voor mij moet een slogan dynamisme en daadkracht uitstralen. Dus ik ga voor “Maastric, c’est chic”, ook nog internationaal en iedereen kan het uitspreken. Het is vandaag 11 juli wanneer ik dit stukje schrijf, de Vlaamse nationale feestdag, en ik heb het, in herinnering aan de Gulden Sporenslag, dan ook nog even proefondervindelijk getest op het werk. “Maastric” juist zoals “scild” kan iedereen van welke taalgroep ook goed uitspreken. En last but not least op het deuntje van “le freak, c’est chic” van Chic, de Amerikaanse disco/funk band van eind jaren 70, kun je er een heerlijk swingend stadsliedje van maken. En ook al is het liedje nu bijna dertig jaar oud, ik ben er ook praktisch zeker van dat de CDA jongeren er geen senioren slogan in zullen erkennen. Want je moet er natuurlijk wel op bewegen. Het spookt al weken door mijn hoofd: Aaaaahh Freak out, Maas tric, c’est chic.... Dit is nu het grote voordeel van Internet. U kan direct, zelf bij het lezen van deze weblog, meegenieten. Iets wat helemaal niet mogelijk is met een krantencolumn. Ik kan U zelfs vertellen terwijl U naar de nieuwe Maastrichtse stad slogan luistert, waar het merkwaardige “freak out” vandaan kwam... Op een oudejaarsfeest in 1977 werden guitarist Nile Rodgers en bassist Bernard Edwards van Chic, nochtans uitgenodigd door Grace Jones, door de portiers van de club waar het feest plaats vond niet binnengelaten. Zoals Nile vertelt: Maar terug naar Maastricht. Hoe je het draait of keert: Maastric, c’est chic. Ik heb het de afgelopen twintig jaar allemaal meegemaakt. Het keerpunt moet zo ongeveer gekomen zijn met Sjeng Kremers, die deze schone provincieslaapster met een kus van adrenaline uit haar eeuwenoude droom van ingeslapen grensstad wakker schudde. Soms sta ik zelf versteld van mijn poëtische creativiteit die bij het schrijven van deze weblogs opborrelt. Maar terzake. Na Sjeng ging het steeds sneller. Het Bonnefantenmuseum van Rossi, c’est chic; het Céramique terrein van Jo Coenen, c’est chic; het Rijksarchief met de gebroken muur, c’est chic; het Bassin, c’est chic; de TEFAF, c’est chic; het Kruisherenhotel, c’est chic; André Rieu op het Vrijthof, c’est chic; de nieuwe Entre Deux, c’est chic; de Silensyz boekhandel in de Dominicanerkerk, c’est chic; zelfs de Q-park garage onder het Markt-Maas project Mosae Forum, c’est chic; golfen in het oosten, golfen in het westen en jeu de boules in het centrum, c’est chic;.. De doorsteek van het gebouw van Van Lede, un peu moins chic maar komaan, je kunt niet alles chic hebben... Le chic is de motor achter de Maastrichtse economie. En op het eerste zicht heeft het de stad ook geen windeieren gelegd. Naarmate meer chic aanbod gecreëerd werd, kwam er ook meer chic volk op af. Maar zoals dikwijls in de economie en zeker wat chic betreft, heb je niet alles onder controle. Naast de chique vraag kwam er ook minder chique vraag: niet iedereen heeft dezelfde chique smaak, en zo kwam met het chique aanbod ook het minder chique aanbod, of als U het liever hebt, omgekeerd. Wij economen staan altijd open voor verschillende verklaringen. Maar terug naar mijn verhaal. Met le chic kwamen dus Hollandse en andere buitenlandse chique toeristen in steeds grotere getale elk weekend weer naar Maastricht, maar ook minder chique toeristen: zij die met van die goedkope bussen afgezet worden op het Vrijthof met 5 euro zakgeld. En er rezen zowat overal chique restaurants als paddestoelen uit de grond maar ook, om te voldoen aan de minder chique vraag, heel veel hamburger tenten. En er werden duizenden vierkante meters chique winkels bijgebouwd voor al die Euregionale funshoppers die op zaterdagen, Belgen- en koopzondagen met hun auto naar Maastricht zouden komen en nooit genoeg zouden krijgen van al die bijkomende chique winkels om te kijken, en dan hetzelfde produkt bij de Hema of in de Maasmechelen Village te kopen. En natuurlijk bijkomende terrassen, veel terrassen, heel veel terrassen voor al die chique en wat minder chique hangtoeristen. Kortom, wat deze hopelijk heldere analyse laat zien, is dat Maastricht veel van de huidige problemen - van Hollandse zuinige dagjesmensen die onvoldoende uitgeven in de stad, Belgische en Franse drugstoeristen die het op de verkeerde plekken besteden, ouderen die door studenten uit de binnenstad worden weggejaagd, en Euregionale funshoppers die niets uitgeven - allemaal vermeden hadden kunnen worden met een heldere en gepaste slogan, zoals Maastric, c’est chic. Ik loop even doorheen de verschillende probleemcategorieën. De Hollandse toeristen. Die, denk ik, zullen het direct door hebben: zuinig Maastricht bezoeken – je weet wel de stad die je jezelf gunt – nou niet dus! Dat kost een bom geld en is niet weggelegd voor iedereen. Maastric c’est echt chic: als je het geld hebt de moeite waard, anders niet. De Belgische en Franse drugstoeristen. Die interesseert het geen fluit: dichtst bijzijnde coffeeshop et voilà. Operatie Coffeecorner met de verhuis van de helft van de coffeeshops naar de randen van de stad lijkt vanuit dit perspectief ook economisch goed onderbouwd: de wat chiquere coffeshops voor de lokale en buitenlandse studenten – grootgebruikers zo bleek uit recent Nijmegen’s onderzoek – blijven in de binnenstad en zo valt er in de buitenwijken van Maastricht ook nog wat te verdienen aan de jaarlijkse € 15 miljoen die de niet-Maastrichtse “cannabisconsumenten”, om met de plaatselijke vereniging van coffeeshop uitbaters te spreken, buiten de coffeeshops in Maastricht besteden. De senioren. Ah de senioren, de toekomstbevolking van Maastricht: niet zomaar alle senioren naar Maastricht aantrekken. Neen: er is slechts plaats in Maastricht voor die senioren die actief en pittig willen blijven, zich een appartement op Céramique kunnen permitteren en mee willen/kunnen hossen met Beppie en Franz op de slogan Maastric c’est chic. De andere senioren? Goed voor Parkstad. Het uitstervende ras van studenten. Die moeten zich geen zorgen maken: er is nog volop toekomst in de zorgsector, de entertainment en muzieksector. En voor de rest: met die OV jaarkaart gun je Maastricht zo een ander. En dan de funshoppers, de grootste probleemgroep. Hier moet de lokale VVV haar toeristenaanpak volledig herzien. Maastricht met grote advertentie campagnes breed promoten met Maastricht dat gun je jezelf zoals tot vervelens toe in het verleden is gebeurd, kan echt niet meer. Met de nieuwe slogan Maastric, c’est chic kan nu zoveel meer. Ik geef wat voorbeelden. In de advertenties zou je kunnen vragen dat potentiële bezoekers een vragenlijst invullen: Maastric c’est chic, maar ben jij wel zo chic? En dan worden een aantal vragen gesteld over de culturele achtergrond van de kandidaat bezoeker: de laatste gelezen boeken, ook culinaire; het laatste bezoek aan een restaurant en de rekening die er betaald werd; het laatste merkkledingstuk of de schoenen die gekocht werden’ hoeveel kredietkaarten men heeft, en ook een aantal strikvragen. B.v: Is Jan Hoet lid van de gemeenteraad in Maastricht? Degene die hier ja op antwoorden mogen Maastricht al niet meer binnen, zelfs wanneer Winterland op het Vrijthof staat... Zij die alle vragen goed beantwoord hebben, krijgen dan een Maastric, c’est chic autovignet dat ze op de voorkant van hun auto moeten plakken. Bij de doseerlichten rond Maastricht staan dan van die electronische camera’s die het licht op groen zetten wanneer ze de sticker op de voorruit ontwaren, hetzelfde bij de parkeergarage bij het Vrijthof, etc. En voilà, klaar is kees, weg overlast en alleen nog chic volk in Maastricht! 11 juli 2007
|
blog archief